پیشنهادِ انتخاب بدهید. امکان انتخاب داشتن، تولید قدرت و توانمندی می کند. وقتی به فرزندتان حق انتخاب می دهید به او فرصت فکر کردن هم بدهید. با این سیاست میزان همکاری کودک باشما افزایش می یابد. در مورد بچه های بزرگترمی توانید پیامد را از خود آنها سؤال کنید.بچه ها اغلب بیش از حدی که تصور می کنید به خودشان سخت می گیرند. در ضمن وقتی به فرزندانتان می گویید تصمیم با توست خودت انتخاب کن ،مسئولیت اصلاح تا تعمق را بر دوش او می گذارید. در واقع به آنها کمک می کنید تا پاسخ گو باشند. در هر زمان تنها برای اصلاح یک رفتار ناشایست اقدام کنید. وقتی در آن واحد می خواهید چند رفتار ناپسند فرزندتان را اصلاح کنید او را کلافه می کنید و به نتیجه دلخواه نمی رسید.از آن گذشته مشخص حرف بزنید، اینکه بگویید: بچه خوبی باش، با ادب باش لزومأ مشخص کننده نیست. توجه داشته باشید که انسان به حکم طبیعت خود اگر بتواند از کنار کار فرار کند،این کار را می کند. همه ما محدودیت هایمان را به شکلی آزمایش می کنیم، اما وقتی محدودیت ها را بدانیم وقتی از حد و حدود آگاه شویم رفتارمان بهتر می شود. وظیفه ما که پدر و مادر هستیم این است که فرزندانمان را به گونه ای تربیت کنیم تا در دنیای بالغ ها به خوبی عمل کنند و استفاده از پیامدهای مثبت و منفی برای رسیدن به رفتارهای مطلوب به فرزندانمان کمک می کند تا درست تربیت شود و در آینده بهتر بتوانند باوظایف دشوار و گاه ناخوشایند مواجه شوند. درخواست ها و قوانین ما این امکان را فراهم می سازند تا خانه ای آرام تر داشته باشیم و بچه ها به مهارت های مورد نیازشان دست پیدا کنند.

شنیدن یا گوش دادن

بعضی از بچه ها طبیعتأ پرحرفند و درباره خودشان و احساساتشان به طور مفصل حرف می زنند. اما از سوی دیگر بسیاری از والدین شکایت می کنند که وقتی از فرزندشان می پرسند: مدرسه چطور بود؟ یا رابطه ات با دوستت چطور است؟ آنها لب باز نمی کنند و حرفی نمی زنند.اگر بیاموزید شنونده خوبی باشید، فرزندانتان درباره خودشان حرف خواهند زد.

گوش دادن همدلانه یعنی اینکه با تمام وجود به سخن فرزندتان گوش بدهید، یعنی حرفهایش را به نوعی تکرار کنید تا بداند که به صحبت های او گوش داده اید، یعنی از او سؤالاتی بکنید که صرفأ با بله و نه به آن جواب ندهد. در صحبت هایتان نباید اثری از سرزنش باشد.

گوش دادن پویا و مؤثر یعنی خودتان را به جای فرزندتان بگذارید و از زاویه دید او به دنیا نگاه کنید. سرانجام اینکه گوش دادن به معنای سخنرانی کردن نیست. گوش دادن فرصت مناسبی برای آموختن است. منظور این نیست که فرزندتان بگویید چه باید می کرد و چه نباید می کرد. گوش دادن همدلانه سببی است تا روابط شما و فرزندتان در سطح عالی و مطلوب قرار بگیرد.

در بسیاری از موارد وقتی فرزند مسأله ای را برایتان تعریف می کند، خود او راه حلی برای مشکلش پیدا می کند. ما در صحبتهایمان اغلب به حقایق و احساسات اشاره می کنیم. در زمان ناراحتی اشخاص ترجیح می دهند به جای حرف زدن درباره جزئیات،درباره احساسشان صحبت کنند. می توانید از روش بازگویی دوباره حرف ها استفاده کنید.

فرزند: امروز روز بسیار بدی در مدرسه داشتم.

مادر: پس روز بدی داشتی.    

فرزند: امروز در مدرسه بسیار بد گذشت.

مادر: حتمأ ناراحت شدی.(عصبانی شدی،اندوهگین شدی،.....)

وقتی به جنبه احساسی صحبتهای فرزندمان توجه می کنیم او به این نتیجه می رسد که به حرفهایش گوش داده ایم. درست نیست اگر به بچه ها بگوییم آنچه برایشان اتفاق افتاده مهم نیست. یکی از راه هایی که به بچه ها بی توجهی می کنیم، جدی نگرفتن حرفشان است. وقتی فرزندتان مرتب از اشخاص مختلف شکایت می کند باز هم به صحبتهایش گوش بدهید. از او نظرش را بپرسید که برای جلوگیری از بروز مشکل چه می توان کرد. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: